Camilla Läckberg – Oorlogskind

Vandaag heb ik het boek Oorlogskind uitgelezen. Dit boek is geschreven door Camilla Läckberg.

Oorlogskind is de vijfde thriller over politieagent Patrik Hedström en Erica Falck. Dit keer draait het verhaal om Ericas moeder: waarom heeft zij al die jaren een oude nazi-medaille bewaard? Met die vraag blijft Erica worstelen. Uiteindelijk besluit ze de gepensioneerde geschiedenisleraar Erik Frankel te bezoeken, een expert op het gebied van onderscheidingen. Maar Frankel gedraagt zich vreemd en geeft ontwijkende antwoorden. Twee maanden later is hij dood, vermoord. Erica is geschokt. Als Erica de dagboeken van haar moeder leest, wordt onthuld waarom haar moeder nooit een band met haar dochters kon opbouwen en waarom ze veranderde van een lieve, zachtaardige vrouw in de kille, afstandelijke moeder die ze was. Oorlogskind is geschreven vanuit verschillende perspectieven en Läckbergs schrijverschap klinkt door in de vaardigheid waarmee zij de afzonderlijke invalshoeken hanteert en nuances in het verhaal aanbrengt. Hoofdstukken die zich in de Tweede Wereldoorlog afspelen worden afgewisseld met passages in het heden en op overtuigende en meeslepende wijze wordt getoond hoe het verleden het heden inhaalt.

Ik vind dat Camilla Läckberg heel erg goed boeken kan schrijven. Oorlogskind is ook weer een boek waarin zij in twee verhaallijnen – één lijn speelt vanaf de tweede wereldoorlog tot het heden en de tweede lijn speelt in het heden – het verhaal perfect neerzet. Ik heb eigenlijk geen moment het boek weg kunnen leggen. Het boek is zo spannend, dat ik het eigenlijk in één keer had willen uitlezen.

De manier waarop Camilla Läckberg de vele details weet te vertellen, zonder dat het verhaal saai wordt is gewoonweg erg goed.

Andere boeken die ik gelezen heb, die geschreven zijn door Camilla Läckberg :

• Steenhouwer
• IJsprinses
• Predikant
• De lunchroom van de weduwen

Youp van ’t Hek – Wat moet ik?

Vandaag heb ik het boek Wat moet ik? uitgelezen. Dit boek is geschreven door Youp van ’t Hek.

De titel van dit bundeltje NRC-columns is Wat moet ik? Een vraag die ik mijzelf dagelijks stel. Iedere ochtend wel. Wat moet ik? Meestal moet ik veel. Domweg omdat ik te veel werk heb aangenomen. Balen hooi op een veel te kleine vork. Maar dan heb ik het over werk. Zelf gekozen drukte. Wat moet ik echt? Ademen, eten, drinken en slapen. Dat moet je. Anders ga je dood. De rest is bijzaak. Carrière binnen de zaak, aanzien in het dorp, status binnen de tafeltennisvereniging, enzovoort, enzovoort. Een heel groot minderwaardigheidscomplex met een hoop parkeergelegenheid. Alle vehikels vinden er een plekje. Frustratie, miskenning, jaloezie, faalangst, straatvrees, feestfobie, enzovoort. Ze kermen tegen de psychotherapeut: ‘Wat moet ik?’ En deze zou maar één antwoord moeten geven: ‘U moet niks! Behalve ademen, eten, drinken en slapen. Dat is het. U moet leven, genieten, alles met een kilo zout nemen. Morgen bent u namelijk dood!’ Dat moet hij zeggen. Hoewel? De liefde! Die moet ook onderhouden worden. Een fluitende liefde scheelt de helft. En verder? Verder moet je niks!

Ik vrij kort zijn over “Wat moet ik?” …

Dit boek is, net zoals alle andere boekjes met columns, fantastisch! De columns van Youp van ’t Hek lees ik met veel plezier en deze boekjes lees ik nog met veel meer plezier. Ik heb al boekjes sinds 1999 en als ik die nu nog een keer lees, dan zijn de columns geschreven voor Youp van ’t Hek wel hele fraaie tijdsmonumenten.

Ik ga ook zeker mijn verzameling boekjes aanvullen.

Khaled Hosseini – En uit de bergen kwam de echo

Afgelopen weekend heb ik het boek En uit de bergen kwam de echo gelezen. Dit boek is geschreven door Khaled Hosseini.

Voor de driejarige Pari is haar grote broer Abdullah meer een moeder dan een broer. Voor de tienjarige Abdullah is zijn zusje alles. Wat er met hen gebeurt – het zusje wordt noodgedwongen verkocht aan een rijk maar kinderloos echtpaar in Kabul – zet een reeks ingrijpende gebeurtenissen over tientallen jaren in gang, die een indringend beeld geven van de morele complexiteit van het leven. Hosseini beschrijft meerdere generaties in deze roman, ouders en kinderen en kleinkinderen, broers en zussen, en hij onderzoekt de vele manieren waarop familieleden elkaar liefhebben, verwonden en verraden – én hoe ze zich voor elkaar opofferen.

Net zoals in “De vliegeraar” en “Duizend schitterende zonnen“, leer je in “En uit de bergen kwam de echo” heel veel over de gebruiken, waarden en normen in Afghanistan over de periode vanaf 1920 tot het heden. Afghanistan wordt in die periode geteisterd door oorlogen en dat beschrijft Khaled Hosseini met zoveel oog voor details dat het lijkt alsof je er zelf tussen in zit.

Het verhaal in “En uit de bergen kwam de echo” speelt over een best wel lange tijd en omvat verschillende continenten, landen en steden en gaat over veel mensen, maar is toch eigenlijk wel zeer goed geschreven. Nergens raak je de draad kwijt en nergens wordt er te diep in details gedoken. Het verhaal is zeer schrijnend, maar leest wel zeer goed weg.

Voor mij is “En uit de bergen kwam de echo” nog een voorbeeld van de kwaliteiten als schrijver van Khaled Hosseini.

Camilla Läckberg – De lunchroom van de weduwen

Gisteren heb ik het boek De lunchroom van de weduwen gelezen. Dit boek is geschreven door camilla Läckberg.

Weduwe Marianne heeft een lunchroom geopend van de erfenis van haar man: Café de Weduwen. Opvallend is dat de meeste klanten stellen van middelbare leeftijd zijn, waarbij de man zich onbeschoft gedraagt. Dan staat er opeens een agent op de stoep die Marianne confronteert met een aantal opmerkelijke sterfgevallen. Mannen van verschillende leeftijden en afkomst, die zijn gestorven aan een hartaanval na het bezoeken van de lunchroom.

Dit is een kort verhaal geschreven door camilla Läckberg, maar het is wel een heel erg spannend verhaal.

De totaal 23 bladzijdes lees je in maximaal een kwartiertje weg, maar het verhaal is wel goed opgebouwd en laat ook nog lekker veel over voor lezer om je gedachten over te kunnen laten gaan.

Lars Kepler – Getuige

Afgelopen weekend heb ik het boek Getuige gelezen. Dit boek is geschreven door Lars Kepler.

De Birgittagården is een internaat voor jonge vrouwen met destructief gedrag. Op een donkere herfstnacht wordt een van de opgenomen meisjes vermoord in de separeerkamer van het internaat. Ze wordt met beide handen voor haar gezicht gevonden op het bed. Niemand heeft iets gezien en een van de meisjes is spoorloos verdwenen.

Inspecteur Joona Linna reist af naar de Birgittagården en bevindt zich al snel midden in de meest raadselachtige moordzaak waarop hij ooit is gestuit. Als hij op zoek gaat naar de oplossing, worden er verwoestende krachten in werking gezet.

Er zijn geen getuigen, maar kort na de gewelddadige moord begint een vrouw in Stockholm de tiplijn van de politie te bellen met informatie. Eerst vraagt ze geld voor haar inlichtingen, maar later verzoekt ze hen alleen maar te luisteren, steeds wanhopiger.

Ik vind dit een heel erg goed boek. Met elk hoofstuk dat je leest wordt het verhaal spannender en wordt het steeds moeilijker om het boek weg te leggen. Eigenlijk wil je alle meer dan 600 bladzijden in één ruk uitlezen, want zo spannend is het verhaal.

Het bijzondere van het verhaal vind ik ook dat het regelmatig geschreven is vanuit het perspectief van andere hoofdrolspelers. Dit zorgt er voor dat het verhaal snel blijft lezen, maar ook dat je als lezer veel meer informatie opdoet over de verschillende hoofdpersonen.

Er is echter maar klein minpuntje en dat is dat het boek deel is van een serie en dat merk je zeker aan het einde van dit boek heel er goed. Maar aangezien ik Lars Kepler zeer goed vind schrijven, ga ik het geen straf vinden om zijn andere boeken over “Joona Linna” te lezen. En wellicht dat ik ook nog zijn andere boeken ga lezen.